Մի օր առավոտյան կարթնանաս ու կցանկանաս նրան տեսնել, կսկսես անկողնումտ տանջվել որ կողկիտ չէ, հետո կուզես հետը գոնե խոսել, ձեռքտ կմեկնես հեռախոսիտ, երկար կփնտրես համարը, սակայն չես գտնի, ջնջել ես երեկ, հիմա մտածում ես դա երազ էր թե իրականություն?: Կամաց կամաց գիտակցելով ու հիշելով կատարվածը կխճճվես ժամանակի մեջ չհասկանալով կատարվածի վաղեմությունը կսկսես փորփրել հաղարդագրություններտ, հետո սոցիալական կայքերի զրույցներտ, կապշես բայց մի ամս է արդեն նրա հետ չես:
<< Ինչքան ժամանակ է անցել իսկ ես դեռ չեմ ընտելացել քո կողկիս չլինելու փաստին>>: Կմտածես ու կշտապես դուրս գալ և գնալ քո ու նրա ամենասիրելի վայրը, որտեղ այնքան գեղեցիկ օրվա հետ կապված հուշ կար, այդ տեղի մասին գիտեիք երկուսով, հիշում ես վախենում էիք ինչ որ մոկին ասել դրա մասին, քանի որ ձեզ թվում էր թե այդ դեպքում վայրը կկորցնի իր կախարդանքը: <<Տեսնես գալիս ես այստեղ, գոնե մեկ մեկ, դեռ մտածում ես իմ մասին>> կմտածես ու կլռես, ոչ ոք չկա, ոչինչ չկա բացի քեզնից ու նրա մասին հուշերից, մտքերում խորասուզված չես ել նկատի թե ինչպես է աչքիցտ արցունք հոսում, միայն մեկ աչքիցտ, մյուսը կարծես ցամաքած լինի: Տարորինակ զգացողություններով կհեռանաս այդ տեղից, ամբողջ ճանապարհին ինքտ քեզ հարցնելով <<Ինչու՞>>:
Արդեն մեկ ամսի է այդ ինչուն պտտվում է գլխումդ, պատասխանը գիտես բայց չես ուզում գիտակցել:
<<Հիշու ես այն առաոտը երբ արթնացար ու ժպտացիր, ես քեզ համար դեղին կակաչներ էի բերել, դու դրանցով այնքան էիր հիացել, որ ինձ ու իմ պատրաստած սուրճը մոռացար, հետո փոքրիկ ու անկեղծ աչքերդ բարցրացրիր, ու կարոտած հայաքով ինձ նաեցիր, ինձ տարորինակ թվաց, ամբողջ գիշեր կողկս էիր առաոտյան ասում ես կարոտել ե՞մ>> քեզ զարմացրին այդ խոսքերը, հետո ամեն անգամ դրանք հիշելիս մեղմորեն ժպտում ու կամաց շշնջում << Դու իմ միակնես հիմմարիկս>>: Հասկանում ես որ նորից նրա մասին ես մտածում սկսում ես մտածել թե ինչպես կարելի է հագեցած ժամանց կազմակերպել որ մտածելու ժամանակ ել չունենաս: Հավաքում ես ընկերներիդ ընկերուհիներիդ, որոշում եք գնալ ակուբ, մոտ ընկերտ զանգում է այն աղջկան որին ժամանակին հավանում էիր, նա կգա կշփվեք ու անկախ քեզնից կսկսես այդ աղջկա մեջ նրան փնտրել: <<Մի օր երբ տուն էինք վերադառնում ճանապարհին քեզ գրկեցի և դու չգիտեմ ինչու սկսեցիր ասել, որ եթե անգամ միասին չլինենք ինձ հանգիստ չես թողելու անընդհատ քո մասին եմ մտածելու, բոլորի մեջ քեզ եմ փնտրելու, ու նման բաներ, հիմա հասկանում եմ դու ճիշտ էիր, սովորական էիր թվում պարզվեց ուրիշ ես, նման չես ոչ ոքի, դու իմ համար իսկական բացահայտում էիր բոլոր իմաստներով>> ձանձրանում ես այս ամեն ինց, սա քեզ համար արդեն այնքան խորդ է, ընկերները որոնք շարունակ փորցում են քեզ ուրախացնել քեզ այլևս չեն հետաքրքրում:
<<Տեսնես ինչ է անում հիմա, ում հետ է այս հարցերը անընդհատ տանջում են ինձ, կարոտում եմ քեզ, բոլորի մեջ քեզ փնտրելով հասկանում եմ որ Դու իմ միակն էիր, Քո նմանը էլ չկա ու չի ել լինի: Մի անգամ ել լրիվ պատահական ասեցի որ սիրում եմ քեզ, տեսնես դա ել ես հիշում, ես չէի ցանկանում, մտածում էր դրանից կմեծամտանաս, հիմա պատրաստ եմ հազար անգամ կրկնել միայն թե կողկիս լիների, բայց ուշ է, դու ուրիշիննես: Դու իմնես Իմ միակնես Իմ արևնես, մենք միշտ միասին կլինենք անկախ նրանից թե ֆիզիկապես իրար կողք կլինենք թե ոչ, միշտ կսիրենք իրար, և ամեն անգամ դեղիկ կակաչներ տեսնելիս կհիշենք այն օրերը երբ միասին էիք, դրանք դարցան մեր հավիտենական սիրո վկան, քո մեծ սեր արտահայտող աչքերի վկան միակս...>>:
<<Տեսնես ինչ է անում հիմա, ում հետ է այս հարցերը անընդհատ տանջում են ինձ, կարոտում եմ քեզ, բոլորի մեջ քեզ փնտրելով հասկանում եմ որ Դու իմ միակն էիր, Քո նմանը էլ չկա ու չի ել լինի: Մի անգամ ել լրիվ պատահական ասեցի որ սիրում եմ քեզ, տեսնես դա ել ես հիշում, ես չէի ցանկանում, մտածում էր դրանից կմեծամտանաս, հիմա պատրաստ եմ հազար անգամ կրկնել միայն թե կողկիս լիների, բայց ուշ է, դու ուրիշիննես: Դու իմնես Իմ միակնես Իմ արևնես, մենք միշտ միասին կլինենք անկախ նրանից թե ֆիզիկապես իրար կողք կլինենք թե ոչ, միշտ կսիրենք իրար, և ամեն անգամ դեղիկ կակաչներ տեսնելիս կհիշենք այն օրերը երբ միասին էիք, դրանք դարցան մեր հավիտենական սիրո վկան, քո մեծ սեր արտահայտող աչքերի վկան միակս...>>:
0 коммент.:
Post a Comment