Հիմա, երբ նստած գրում եմ այս ամենը, մեջս ինչ-որ բան սպանում է ինձ և արցունքներս ակամաից թափվում են: Ես այլևս ես չեմ. ուրիշ մարդ եմ դարձել, ինքս ինձ չեմ ճանաչում, ոչ մեկին տեսնել կամ լսել չեմ ուզում, անգամ գրել չեմ ցանկանում:
Մի օր արթնանում ես ու սկսում ատել ինքդ քեզ` անցյալի սխալների համար, մինչդեռ դրանք անելիս առաջնորդվում էիր <<արածի համար չեն փոշմանում կարգախոսով>>: Այս կարգախոսը մխիթարվելու լավ տարբերակ է, սակայն ոչ ինձ համար:
Երբ զգում ես, որ ամեն ինչ անիմաստ է դառնում, սկսում ես ստիպված ապրել, իսկ դա ամենասարսափելի բանն է աշխարհում, անգամ մահանալ չի կարելի այս ամենից պրծնելու համար:
Ինչքան ել գրեմ, ասեմ, ինքս ինձ տանջեմ, միևնույն է` ոչինչ չեմ փոխի, մնում է համակերպվել եղածի հետ, այլ կերպ չի լինում: Արդեն համոզվել եմ` հրաշքներ չկան, դրանք հորինված են ցնորվածների կողմից, ովքեր սթափ միտք չունեն:
Սերն էլ է գոյություն չունեցող մի ցնորք, որին ես հավատացի ու սխալվեցի:
P.s. Անգամ հանճարներն են սխալվում, իսկ ես հասարակ մարդ եմ վ օգտվեց այս կյանքում իրեն բաժին հասած հերթական սխալից:
0 коммент.:
Post a Comment