Ես այլևս ես չեմ

Բազմիցս փորձել եմ հեռանալ քեզնից, մի տեսակ չէր ստացվում: Դժվար է թողնել ու հեռանալ մի մարդու, ում սիրում ես, առանց ում քեզ չես պատկերացնում:

Շքեղ դիմակահանդես

  Շքեղ դիմակահանդեսին մասնակցելու համար ամենևին էլ պարտադիր չէ հեռու գնալ, դիմակներով մարդիկ ամենուր են և նրանցից խուսափել կամ փախչել չես կարող: Քեզ կշրջապատեն ու իրենցով կանեն մի քանի վայրկյանում, գլուխդ կլցնեն անուշ ստով, կստիպեն հավատալ, որ իրենք ուրիշ են, քեզ հասկանում ու նույնիսկ սիրում են: Մանկան պես անմեղ կձևանան և մոլախոտի պես կսկսեն փաթաթվել հոգուդ` ճզմելով այն: Կամաց-կամաց կփորձեն ձուլել իրենց և ոչնչացնել քեզ որպես անհատ: 

Դիմակահանդեսի սկզբունքը գործում է ամենուր`  սովորական մարդկային հարաբերություններում,  գործնական, ընկերական ու նաև սիրո մեջ, որն անբասիր է թվում: Նույնիսկ սերն են սկսել օգտագործել. նողկալի է: Ատում եմ դիմակները. դրանք միշտ թաքցնում են ճիշտը և հեռացնում իրականությունից:

Երբ սկսում ես հասկանալ դիմակի ուժը, գիտակցում ես, որ կործանվում ես ու դառնում նրանցից մեկը, հետ կանգնելն անհնար է թվում: 

Բոլորը գնում են, մնում ես դու և անորոշությունը, որի հարցն է`

-Բա հետո?

Ու սկսում ես տանջվել առանց հասկանալու, թե հետո ինչ ես անելու, ուր ես գնալու ու նմանատիպ հարցեր, որոնց պատասխանը կարող է տալ միայն ժամանակը...

Կյանքն առանց քեզ

Օրերն անցնում են առաջվա պես, բայց մի բան պակաս է:
Կան մարդիկ, կա զբաղմունք` չկաս դու: Քո բացակայությունը զգում եմ ամեն շունչ քաշելուց ու արտաշնչելուց, քեզ ավելի ու ավելի եմ կարոտում սրտիս ամեն զարկի հետ: Սրանք ուղակի խոսքեր չեն, որոնք գրում եմ, որովհետև ցանկանում եմ, այլ բառեր են որոնցից ամեն մեկը զգում եմ:
 Կարոտը կրծում է հոգիս, սերը սպանում է միտքս...  դժվարանում եմ  ուրիշ բանի մասին մտածել, կենտրոնանալ. մտքումս միայն դու ես: Գիտեմ, այսպես ապրել չի կարելի, այլ կերպ դեռ չեմ կարում:  
Ես ուղակի ցավում եմ, որ շատ բան եմ գիտակցում, եթե միայն այդ ամենը չգիտակցեի ապրելն ու քեզ մոռանալն ավելի հեշտ կլիներ: 
Սիրել... դու ստիպեցիր ատել այդ բառը, որը ոչ մի կերպ պոկ չի գալիս ինձնից: 
Ամեն քայլս, ամեն ինչ քեզ է հիշեցնում ու ցավ պատճառում:  
Ասում են անհնարին բան չկա, բայց ես գիտեմ` դու ինձ առաջվա պես չես սիրի, ես քեզ չեմ մոռանա:
Գիտե՞ս գրելու ընթացքում հիշեցի այն կախարդական երեկոն, դրա նման երևի էլ չլինի: Ի՜նչ գեղեցիկ ու արտասովոր էր, նման էր կախարդանքի, ասես հեքիաթից մի հատված լիներ, որը մի պահ տեղափոխվել էր կյանք: Այն ծառերը ուրիշ էին թվում,  փողոցի լուսավորությունն ասես մեղմ երաժշտություն լիներ, որը հագեցնում էր լռությունը: 
Զգացողություններն աննկարագրելի էին, դրանք պետք է զգալ, որ գրածս հասկանալ: Եթե բոլորը կարողանային ապրել այդ ամենը, սեր բառին այլ կերպ կվերաբերվեին ու սիրում եմ հենց այնպես չէին ասի:
Սիրում եմ Քեզ: