Խաղ

Այսօր խաղի բացումը անում եմ ես, համարձակ քայլերով առանց կաշկանդվելու քայլում եմ դեպի <<Անդունդ>> կոչվող խաղը: Շուրջս սարսափած աչեքր են, որոնք ժամանակին վախեցել են ոտք դնել այստեղ, կիսանախանձկոտ հայացքներ են դրանք: Անտանելի դժվար է. քայլելիս կարծես փշոտ դաշտում լինես ոտաբոբիկ: Շուրջս հզոր մրցակիցներ են, որոնք համարցակվել են ձեռնոց նետել այն հորինվածքին, որը ճակատագիր է կոչվում:
Հաղթանակ, պարտությու, մեծ ու փոքր վտանգներ, հաճելի ու տհաճ պահեր, երբեմն այդ ամենն անտանելի է դառնում և քիչ է մնում փաղչեմ այս խաղից, սակայն փաղչելու ելքը մահն է իսկ ես մեռնել դեռ չեմ ուզում:
Հպարտորեն կտանեմ ամեն ինչ ամեն պարտություն, բայց չեմ հեռանա: Միգուցե սա ազարտ է, որից հրաժարվելը երկար տարիներ ու լավ աշխատանք է պահանջում:
Կյաք կոչող այս խաղը բոլորիս է ստիպում խաղալ իր ակնոններվ, այլապես դուք հեռացված եք դեպի հավերժական անհայտություն, այնտեղից վերադարցիճամփա չկա:
Ամուր բռնվեք այն նաև կարող է ձեզ նետել այնքան խորը, որ ինքներդ կցանկանաք դուրս գալ այդքան քաղցր խաղից` արդեն դաժա ու անտանելի դարցած:
Մողնից յուրաքանչյուրը լսել է այս արտահայտությունն ու ենթարկվել նրան`
-Ուշադրություն եկավ խախը մտնելու ձեր ժամանակը, եկեք ու պայքարեք:

Գնացիր

Գնալուտ ժամանակներ, ես զգում էի դա, գիտեմ ասածներս անհեթեթություն կթվան, կարդալիս քմծիծաղ կտաս ու կմտածես <<Հիմմար>>: Միգուցե ասածդ տեղին կլինի,  գուցե ոչ...
Ինչևէ ես գիտեի`այսպես է լինելու, մի օր հեռանալու ես ինձ թողելով միայն հուշեր քո մասին, որոնցով կապրեմ որոշ ժամանակ: Չեմ նեղանում քեզնից, ինքս ինձ եմ նախատում հերթական անգամ խաբնվելու համար: Հիշում ես մի անգամ ինձ խոստացար չլքել, մենակ չթողնել բայց...
Այնպես կուզեի հիմա գայիր, փաթաթվեիր ինձ ամուր գրկեիր ու չթողնեիր, որ այս տողերը գրեմ, սեղմեիր ձեռքերս ու կիսատ թողեիր խոստովանությունս որը անում եմ գրելու միջոցով: Գրկեիր մեղմ համբուրեիր  ու ասերի որ եկել ես ու այլևս ոչ մի տեղ չես գնալու:
Չեմ համարձակվում անգամ ինքս ինձ խոստովանել որ սիրում եմ քեզ, կարոտում եմ, սիրտս կտոր-կտոր է լինում բայց անզոր եմ, ինչ որ բան փոխել ել չի ստացվի չափազանց ուշ է
 Նորից դատարկություն եմ զգում, ահռելի դատարկություն, այն լցնելու համար շատ ջանքեր ու ժամանակ է հարկաոր:

Եթե միայն...

• • • • Ուշ հասկացա, թե ով ես ինձ համար իրականում, թե ինչքան քո կարիքն ունեմ և միայն ընկերոջ կարգավիճան ինձ չի հերիքում: Խեղդվում եմ մեջս կուտակված զգացմունքներից, նրանց առատությունից, քո կարոտից: Ուզում եմ գոռալ ,որ անտարբեր չեմ, բայց դու չես լսի. հեռու ես ինձնից: Քո սիրտը սառույց չէ, գիտեմ, բաց քեզ էլ եմ հասկանում: Ես միշտ ու բոլորին հասկանում եմ, բայց ափսոս, բոլորը չէ, որ ինձ հասկանում են: Ես կտառապեմ, կտանջվեմ, բայց քեզ ետ չեմ բերի. անկարող եմ: Հագուստիցս դեռ քո հոտնե գալիս, այն այնքան հաճելի է և հուշեր է արթնացնում, հուշերի մի ողջ փունջ, մի ամբողջ պատմություն: Այդ բույրը լեցուն է զգացմունքներով` սիրով կրքով, հիմմարություններով, գժություններով: Ափսոս անցյալ են, միայն դատարկ հուշեր են: Ատում եմ այդ բառը: <<Անկարող>>: Երբեմն թվում էր, թե չենք բաժանվելու: Այո, <<թվում էր>> - ևս մի զզվելի բառ:
        Եթե միայն... արդեն չգիտեմ... եթե միայն այդպես լիներ, եթե այնպես լիներ: Չգիտեմ էլ, թե որ տարբերակը ավելի ճիշտ կլիներ, վախենում էլ եմ տարբերակներ մտածել:
        Տարօրինակ են մարդիկ, հրաժարվում են այն ամենից, այն մարդկանցից, ովքեր իրենց համար թանկ են, հանձնվում են առանց պայքարելու:

Դեղին կակաչներ

Մի օր առավոտյան կարթնանաս ու կցանկանաս նրան տեսնել, կսկսես անկողնումտ տանջվել որ կողկիտ չէ, հետո կուզես հետը գոնե խոսել, ձեռքտ կմեկնես հեռախոսիտ, երկար կփնտրես համարը, սակայն չես գտնի, ջնջել ես երեկ, հիմա մտածում ես դա երազ էր թե իրականություն?: Կամաց կամաց գիտակցելով ու հիշելով կատարվածը կխճճվես ժամանակի մեջ չհասկանալով կատարվածի վաղեմությունը կսկսես փորփրել հաղարդագրություններտ, հետո սոցիալական կայքերի զրույցներտ, կապշես բայց մի ամս է արդեն նրա հետ չես:
<< Ինչքան ժամանակ է անցել իսկ ես դեռ չեմ ընտելացել քո կողկիս չլինելու փաստին>>: Կմտածես ու կշտապես դուրս գալ և գնալ քո ու նրա ամենասիրելի վայրը, որտեղ այնքան գեղեցիկ օրվա հետ կապված հուշ կար, այդ տեղի մասին գիտեիք երկուսով, հիշում ես վախենում էիք ինչ որ մոկին ասել դրա մասին, քանի որ ձեզ թվում էր թե այդ դեպքում վայրը կկորցնի իր կախարդանքը: <<Տեսնես գալիս ես այստեղ, գոնե մեկ մեկ, դեռ մտածում ես իմ մասին>> կմտածես ու կլռես, ոչ ոք չկա, ոչինչ չկա բացի քեզնից ու նրա մասին հուշերից, մտքերում խորասուզված չես ել նկատի թե ինչպես է աչքիցտ արցունք հոսում, միայն մեկ աչքիցտ, մյուսը կարծես ցամաքած լինի: Տարորինակ զգացողություններով կհեռանաս այդ տեղից, ամբողջ ճանապարհին ինքտ քեզ հարցնելով <<Ինչու՞>>:

Մեծ սեր փոքր արկղում

Արկղը որ դու ինձ նվիրեցիր, չափազանց փոքր էր որևէ բան տեղավորելու համար: Այնտեղ օդնել դժվար տեղաորվեր: Շատերն այն անգամ անհեթեթություն կհամարեին: Բայց ես հասկացա, ու միանգամից չբացեցի, չբացեցի որպիսզի չցնդի այն սերը, որը կար այդ արկղի մեջ:  Սեր ու արկղ որոնք գուցե միայն իմ երևակայության արդյունքնեն, բայց այնքան գեղեցիկ են, արկղը նախշազարդ է, ինչպես մանկական հեքիաթների գունագեղ նկարներ ունեցող գրքերում, և այնքան հիասքանչ, որ աչկ կտրել հնարաոր չէ: Այն այնքան մեծ նշանակություն ունի իմ համար, եթե մեզնից յուրաքանչյուրը ի վիճակի լիներ իր սիրելի մարդուն այդ արկղից նվիրել: Այն բուրում է ինչպես սերը, խոսում է սիրո լեզվով: 

գիտես որ քեզ սիրում եմ

Դու գիտես որ քեզ սիրում եմ, ասելնել անիմաստ է արդեն, հոգնել եմ քեզ տեսնելիս աչքերումդ սեր որոնելուց, որոշ ժամանակ առաջ աչերիդ նաելով հաճելի փայլ էի տեսնում, որը հայտնվում էր` միայն ինձ տեսնելիս, գուցե…

Սիրում եմ քո աչքերը` դրանք ինձ անհոգ մանկան, աստղիկի պես փայլփլուն աչուկներ էին հիշեցնում: Դրանցից քեզնից բացի այլևս ոչ ոք չունի, ինձ համար:

Իսկ ժպտալիս դրանք լցվում էին անսահման ուրախությամբ, ասես չէին ել տխրել:

Եվ հենց այդ նույն աչքերը ինձ տեսնելիս, իմ աչքերում նախկին սերն են որոնում, կա՞արդյոք այն, իսկ դրան որպես պատասխան ես փախցրի հայացքս, ու այդպես է լինելու ամեն անգամ երբ ինչ որ բան փնտրես իմ աչքերում, որոնք երբեք քեզ չեն ստում, սակայն իրականությունն ասելուց խուսափում են այնպես, ինչպես կխուսափեին ահեղ դատաստանից:

Մթությունն ու անձրևը իմ ամենամոտ ընկերներն են նրանք թաքցում են իմ արցունքնները, որոնք դու չես նկատում, ու չնկատեցիր նաև այն օրը երբ քեզ ուրախ ու անհոգ էի թվում: Կամ ուղակի չցանկացար նկատել դրանք, արցունքներս լուռ իչնում էին այտերովս ու թաքնվում կեղծավոր ժպիտիս տակ: Ժպիտներ, զզվելի կեղծավոր պահվացք, մինչև հիմա չեմ հասկանում կեղծիքն ավելի շատ իմ թե՞ քո համար էր, դրանցով կամ ինձ կամ քեզ էի խափում ու համոզում, որ այլևս քեզ չեմ սիրում:

Ում համար է այս ամենը, այս կեղծիքը, այս զզվելի սուտը, ինչնե պարտադրում ու դրդում դրան, ցաոք չգիտեմ, միայն գիտեմ, որ դա` ավելի ուժեղ է քան զգացմունքները, այն զգացմունքները որոնք երբևե եղել են իմ կամ քո մեջ:

Քո մաին մտքերը նորից լցվեցին գլուխս

Տարօրինակ տրամադրություն ունեմ այսօր, ոչ ուրախ եմ ոչ ել տխուր:

Պատուհանից դուրս նաեցի ներսս ինչ, որ բան փոխելու ակնկալիքով: Օդում կախված անորոշությունը իսնձ ստիպեց մտածել հիմմար բաների մասին, որանք քիչ անց անհետացան ինչպես երկնքում մնացած մի քանի կտոր ամպերը: Ուղեղս այսօր ոչինչ չի ընկալում: Քո մասին մտածել պարզապես չեմ ուզում: Անունտ նախկինում լսելիս կարոտ էի զգում, քո մասին խոսելիս քեզ տեսնել էի ուզում, մտքումս միայն դու էիր, ուրշների մասին մտածելու ժամանակ չէի ունենում, չէի ել ուզում: Ասում են երջանկության համար շատ բան է հարկաոր` փող, տուն, մեքենա, ինձ երջանկության համար միայն դու էիր պետկ: Բայց դու տարար իմ երջանկությունը տեղը թողելով մի մեծ դատարկություն, որը շատ խորն է և այն լցնելու համար ինձնից դեռ երկար տարիներ կպահանջվի:

Հոգնել եմ

Ասում են դժգոհ ես հերիքա հայի խասյաթա թարգի էլի: Հա բայց ոնց չբողոքեմ երբ շուրջս ամեն ինչ սրտխառնոցա առաջացնու: Մարդիկ ապրում են հարևանների ու բարեկամների ինադու: Անում են ինչ մտքներով անցնի մենակ սաղի աչկից հեռու, չեմ հասկանում ովքեր են ետ սաղ որ իրանցից թաքնվեք, կամ խի պետքա դու ուրիշներից վախենաս ոչ թե քո խղճից: Ոչ մեկ չի մտածում լավ խի ես պետքա խառնվեմ ես մարդու գործերին, ով եմ ես որ իրան ապրել սովորացնեմ: Ինչքան պետքա մեծանամ որ ձեր նման մտածել սովորեմ: Չե հա չեմ ել սովորի, ամոթա ոնցոր ապրեք ուրիշների ինադու, քննադատելու ու բանբասելու համար, հերիքա ելի: Ու քանի որ շատ եք մի օր հենց դուք եք ձեր լարած թակարդը ընկնելու, ետ ձեր սիրելի բանբասակիցները մի օր ել քո սխալն են նկատելու ու քեզ են սկսելու քարկոծել:
Հոգնել եմ արդեն իսկ կործանված մարդկանցից լսել սրա նրա կյանքի մասին թե ոնց կործանեց եսկամ են մարդը իրա կյանքը եսիմ ինչ անելով:
Ճիշտ ապրեք արտահայտությունը ինձ ուղակի հանումա հունից, չե կներեք ճշտով ապրեք, ու որնա ետ ճիշտը? ինչ գիտես դու ես ճիշտ ոչ թե դիմացինտ:
Նեռվայնանում եմ ես ոչ մի բան չարտահայտող դեմքերից ովոքեր ամեն օր զաչոտնիկները գրպանները դրած գնում են տենան իստիտուտում ինչ կա ու նորից հետ են գնու տենան քուչում ինչ կա: Ուսման վրա անիմաստ փող ծախսելով ել կանցնի ձեր երիտասարդությունը:
Ամոթա ելի հերիք եղավ փոխվեք, մի քիչ ձեր համար ապրեք:
Ոնց եմ հոգնել ես ամենից, ես ել ոմ ուզում առանց բողոքելու ապրեմ:

երջանկություն

       Վահեն մի տղա էր, ով մեծացել էր մանկատանը: Ասում են մայրն արդեն չկար, երբ նրան բերեցին: Ծնողների մասին գրեթե ոչինչ չգիտեր: Այս կյանքի մասին նույնպես քիչ բան գիտեր:

Մի անգամ մանկատուն բժիշկների մի խումբ այցելեց: Նրանք այնքան բարի էին, այնքան հոգատար: Այդ օրը շատ մարդ էր եկել, կար նաև օտար բառեր շշնջացող արտասահմանցիների մի մեծ խումբ: Հենց այդ պահին էլ Վահեն վճռեց, որ կդառնա իսկական բժիշկ: Ամբողջ գիշեր դրա մասին էր մտածում, թե ինչպես է օգնելու մարդկանց, հատկապես մեծահասակներին:

Դատարկություն

Այսօր աչքերս բացեցի ու հասկացա, որ կյանքումս ինչ որ բան պակաս է:  Ոնց որ հոգիս լցնող գունաոր երազանքի ամենամեծ կտորը գողացած լինեն ու տեղը մեծ դատարկություն է մնացել: Դատարկություն, որ ոչնչով լրացնել չեմ կարող:

Ես անզոր եմ քո դեմ, դու ամենահզորնես

Մի քանի րոպե քարացած նայում էի ժմացույցին, մտածում եմ ինչպես է այն խլում ինձնից այն կարճ հատվածը, որը կյանք է կոչվում, ասում են այն մի անգամ է տրվում, իսկ ես հիմմարի պես նստել ու հաշվում եմ այն ինչը աննկատ խլում է ինձնից կյանք կոչվածը:  Նույն ժամացույցին նաել եմ կյանքիս ամենալավ օրերին և չեմ ցանկացել, որ այն իր ընթացքը շարունակի, սակայն հակառակը նույնպես եղել է երբ ուզում էի սլաքները ինքս առաջ տաի միայն թե ամեն ինչ շուտ ավարտվեր:

Ps. Անամոթի պես քեզ դեռ սիրում եմ:

Սիրում եմ քեզ, հոգնել եմ այս բառերը անպատասխան կրկնելուց: Ինձ այսքանն էլ բավական է, այլևս քեզ այդ խոսքերը չեմ ասի, չնայած իմ համար դրանք պարզապես խոսքեր չէին, այլ մի ամբողջ ներաշխարհ, աշհարհ` որտեղ այս բառերը այլևս քեզ համար չեն սիրելիս: Ինչքան խորդ է դարցել քեզ սիրելիս ասելը, իսկ ես այդպես չէի ուզում, բայց ցաովք ցանկություններս հաշվի չառար ու դրանք այդպես էլ չիրականացան:

Ես, Դու, Նա

Բավականին ժամանակ է արդեն կանգնած եմ պատուհանի մոտ, անձրևում է: Անձրևն այսօր ինձ պատմում է իմ ու քո մասին, արևս: Նա ասաց այնպիսի բաներ, որ գիտենք միայն Ես, Դու ու նա, նա իմ և քո միակ և լուռ ընկերը: Նա գալիս էր մեր հանդիպումների ժամանակ որպեսզի հետո, մենության և տխրության օրերին հիշեցնի մեզ այն երջանիկ պահերը  որոնցով ապրում եմ հիմա:

Նա այնքան գեղեցիկ և հաճելի էր պատմում այդ ամենը այնքան վարակիչ, որ ակամայից ժպիտ հայտնվեց դեմքիս, մի բարի ու անկեղծ ժպիտ, որոնց պատճառը կարող են դառնալ միայն լավ հուշերը, այնպիսինները` որոնց մասին գիտենք միայն մենք երեքով Ես, Դու, Նա:

Նա չլքեց ինձ անգամ այսօր, երբ ի վիճակի չէի ոչինչ անելու, ամբողջ օրը ականջներիս մեջ ձայնդ էի լսում և անցորդների խորդ հայացքներում քոննեի փնտրում, որն այնքան ջերմ ու հարազատ էր ինձ համար: Եվ որի մասին ինձ այօր հիշեցնում է նա` Անձրևը:   

Այն դեռ երկար կպատմի մեր պատմությունը. դրա մասին կլսեն բոլորը, սակայն ոչ ոք չի հասկանա Նրա լեզուն մեզանից բացի: Եվ ամեն անգամ նա կգա և կպատմի այն սիրահար զույգի խենթ արարքները, որի լուռ վկան է եղել նույն ինքը Անձրևը, իմ միակ անկեղծ ու անբաժան ընկերը:

 Kiss the Rain - Yiruma

Արտասովր օտար մարդ

 Արևս քեզ շատ եմ սիրում:
Ու հերթական անգամ կրկնելով այս խոսքերը` չեմ զղջում:
Թվում էր, թե կմոռանամ քեզ,  ավա՜ղ, առաջվա պես սիրում ու կարոտում եմ քեզ:
Սիրտս, հասկանում եմ, որ ինձ այլևս չես սիրում ու չգիտեմ էլ սիրել ես,  թե...

Ես այլևս ես չեմ

Բազմիցս փորձել եմ հեռանալ քեզնից, մի տեսակ չէր ստացվում: Դժվար է թողնել ու հեռանալ մի մարդու, ում սիրում ես, առանց ում քեզ չես պատկերացնում:

Շքեղ դիմակահանդես

  Շքեղ դիմակահանդեսին մասնակցելու համար ամենևին էլ պարտադիր չէ հեռու գնալ, դիմակներով մարդիկ ամենուր են և նրանցից խուսափել կամ փախչել չես կարող: Քեզ կշրջապատեն ու իրենցով կանեն մի քանի վայրկյանում, գլուխդ կլցնեն անուշ ստով, կստիպեն հավատալ, որ իրենք ուրիշ են, քեզ հասկանում ու նույնիսկ սիրում են: Մանկան պես անմեղ կձևանան և մոլախոտի պես կսկսեն փաթաթվել հոգուդ` ճզմելով այն: Կամաց-կամաց կփորձեն ձուլել իրենց և ոչնչացնել քեզ որպես անհատ: 

Դիմակահանդեսի սկզբունքը գործում է ամենուր`  սովորական մարդկային հարաբերություններում,  գործնական, ընկերական ու նաև սիրո մեջ, որն անբասիր է թվում: Նույնիսկ սերն են սկսել օգտագործել. նողկալի է: Ատում եմ դիմակները. դրանք միշտ թաքցնում են ճիշտը և հեռացնում իրականությունից:

Երբ սկսում ես հասկանալ դիմակի ուժը, գիտակցում ես, որ կործանվում ես ու դառնում նրանցից մեկը, հետ կանգնելն անհնար է թվում: 

Բոլորը գնում են, մնում ես դու և անորոշությունը, որի հարցն է`

-Բա հետո?

Ու սկսում ես տանջվել առանց հասկանալու, թե հետո ինչ ես անելու, ուր ես գնալու ու նմանատիպ հարցեր, որոնց պատասխանը կարող է տալ միայն ժամանակը...

Կյանքն առանց քեզ

Օրերն անցնում են առաջվա պես, բայց մի բան պակաս է:
Կան մարդիկ, կա զբաղմունք` չկաս դու: Քո բացակայությունը զգում եմ ամեն շունչ քաշելուց ու արտաշնչելուց, քեզ ավելի ու ավելի եմ կարոտում սրտիս ամեն զարկի հետ: Սրանք ուղակի խոսքեր չեն, որոնք գրում եմ, որովհետև ցանկանում եմ, այլ բառեր են որոնցից ամեն մեկը զգում եմ:
 Կարոտը կրծում է հոգիս, սերը սպանում է միտքս...  դժվարանում եմ  ուրիշ բանի մասին մտածել, կենտրոնանալ. մտքումս միայն դու ես: Գիտեմ, այսպես ապրել չի կարելի, այլ կերպ դեռ չեմ կարում:  
Ես ուղակի ցավում եմ, որ շատ բան եմ գիտակցում, եթե միայն այդ ամենը չգիտակցեի ապրելն ու քեզ մոռանալն ավելի հեշտ կլիներ: 
Սիրել... դու ստիպեցիր ատել այդ բառը, որը ոչ մի կերպ պոկ չի գալիս ինձնից: 
Ամեն քայլս, ամեն ինչ քեզ է հիշեցնում ու ցավ պատճառում:  
Ասում են անհնարին բան չկա, բայց ես գիտեմ` դու ինձ առաջվա պես չես սիրի, ես քեզ չեմ մոռանա:
Գիտե՞ս գրելու ընթացքում հիշեցի այն կախարդական երեկոն, դրա նման երևի էլ չլինի: Ի՜նչ գեղեցիկ ու արտասովոր էր, նման էր կախարդանքի, ասես հեքիաթից մի հատված լիներ, որը մի պահ տեղափոխվել էր կյանք: Այն ծառերը ուրիշ էին թվում,  փողոցի լուսավորությունն ասես մեղմ երաժշտություն լիներ, որը հագեցնում էր լռությունը: 
Զգացողություններն աննկարագրելի էին, դրանք պետք է զգալ, որ գրածս հասկանալ: Եթե բոլորը կարողանային ապրել այդ ամենը, սեր բառին այլ կերպ կվերաբերվեին ու սիրում եմ հենց այնպես չէին ասի:
Սիրում եմ Քեզ:

Սիրում եմ քեզ ու կսիրեմ

Ամբողջ կյանքում պնդել եմ` սերը հիմարություն է, որը հորինել են մարդիկ, ովքեր չեն կարողանում պատճառաբանել իրենց անիմաստ արարքները: Արարքներ, որ ոչնչով չես բացատրի: Սիրահարվում են, խենթանում իրար համար, ինչ ասես անում ու բաժանվում, հետո սկսում են տառապել այդ նույն զգացմունքի պատճառով, որը թերևս ամենագեղեցիկն էին համարում:

du es mexavor

Հիասթափություններ բոլորիս կյանքում էլ լինում են, մենք հիասթափվում ենք` անհատներից, երկրից, հիասթափվում ենք նույնիսկ անցորդներից, ովքեր կարծես թե մեզ հետ կապ չունեն:
Ինձ մոտ հիասթափությունների մի ամբողջ շարան է սկսել ու արդեն թվում է, թե երբեք  չի ավարտվի:

Հիասթափություններ բոլորիս կյանքում էլ լինում են, մենք հիասթափվում ենք` անհատներից, երկրից, հիասթափվում ենք նույնիսկ անցորդներից, ովքեր կարծես թե մեզ հետ կապ չունեն:
Ինձ մոտ հիասթափությունների մի ամբողջ շարան է սկսել ու արդեն թվում է, թե երբեք այն չի ավարտվի:

Բարև նորից ես եմ

Բարև, նորից ես եմ, խոսքերով այս ամենն ասել չեմ կարող, քանի որ ուժ չունեմ, կգրեմ այն, ինչ իրականում մտածում եմ: Չգիտեմ կկարդաս, թե ոչ, բայց կգրեմ, կգրեմ, որովհետև դրա կարիքն ունեմ:   

Սիրել ...........

Երիտասարդ տարիքում այս բառը անպակաս է մարդու կյանքում:

Բայց մեզանից քանիսն են գիտակցում բառի իմաստը ողջ էութամբ` կդժվարանամ ասել:

Դպրոցական տարիներին երազկոտ հայացքով նայում եինք սիրահար զույգերին` այնքան անթերի էր ամեն ինչ թվում նրանց մոտ, և ցանկանում շուտ մեծանալ, նրանց նմանվել, ուսանող դառնալ, սիրել, խենթանալ, իսկ երբ մեծանում ենք.........

VALENTIN's Day

Այսօր փետրվարի 14-ն է :

  Բացահայտում չեմ անի, ասելով, որ ամբողջ աշխարհում այն նշում են որպես սիրահարների օր:  Սիրող զույգերն իրար նվերներ  են տալիս և տոնում: Չնայած այն փաստին, որ այս տոնը հայկական չէ, այնուամենայնիվ հայ երիտասարդների կողմից այն նշվում է մեծ շուքով: Այս տարին նույնպես բացառություն չկազմեց`  հնչեցին շնորհավորանքներ, նվերներ և այլն, բայց կային նաև մարդիկ ,ովքեր համառորեն պնդում էին, որ մեր տոնը ամսի 19-ին է:   
  Սիրո բարեխոս Սուրբ Սարգսի տոնը հենց այդ օրն է նշվում, այս տարի նույնպես կկազմակերպվեն միջոցառումներ և ևս մեկ անգամ երիտասարդներին կփորձեն հրամցնել ազգայինը:
  Անձամբ ես չեմ սիրում այս տոները: Ըստ իս` սիրող մարդկանց համար ամեն օրը պետք է տոն լինի, անկախ նրանից օրացույցում այդ օրը կարմիրով է նշված, թե` ոչ:

Հիշում եմ. ես ոչինչ չեմ մոռանում

Ես սա չեմ ասում հիշաչար թվալու համար, պարզապես կյանքում կան բաներ, որոնք անհնար է ջնջել: Ցավոք ծնվելուց մեզ չեն ծրագրավորում և մենք չունենք delete all կամ ուղակի delete գործառույթները: Հրաշալի կլիներ.  ինչ ուզում ես մոռանալ, ընդգծեիր ,ապա delete և վերջ: Ավարտվեց մի ողջ պատմություն, չես էլ նեղվում, տանջվում, ազատվում ես այն ամենից, ինչը քեզ կխանգարեր ապրել:  Այդ դեպքում վախենալու մի բան է մնում` դատարկություն, դատարկ է մնում մի արկղ, որը նախկինում լեփ-լեցուն էր հուշերով ու զգացմունքներով: Այդ հնարավորությունը չկա, երևի ճիշտն էլ դա է: 
Ուզում եմ մտքիցս ջնջել այն ամենն, ինչը ցավ է պատճառում ինձ, այն արտահայտությունները, որոնք հերթական անգամ գալիս են մտքիս` ինձ ապացուցելու, որ ես քո համար ոչ մեկ եմ, չեմ եղել ու չեմ էլ դառնա: 
Ինչքան ել ցավոտ լինի, այս ամենը գիտակցում եմ ու հասկանում եմ, սկզբունքներիս դեմ եմ գնում այս ամենով, սակայն ետ դարձի կամուրջը վազուց է այրվել և ես անզոր եմ իմ զգացմունքնեիր առաջ, դրանք ավելի հզոր են, քան կամքս, առավել վեհ են, քան ինքնասիրությունս...


ps.
 Դժվար թե գտնվի որևէ մեկը ով չունի սիրած երգ կամ երաժշտություն, որը հուեր չարթնացնի.....`
Yiruma: River Flows In You 

Անձրև: <<Խենթանում եմ հորդառատ ու տաք անձրևի տակ քայլելու համար>>- սա կարծում եմ նկարը դիտողների մտքով հաստատ կանցնի:
Շատերը  անձրևն ասոցացնում են ռոմանտիկաի հետ, համամիտ եմ, սակայն դրանից բացի ինձ համար անձրևը նաև մաքրության, անբասիրության նշան է: Այն գալիս ու իր հետ տանում է քաղաքի փոշին` մաքրելով և թարմացնելով այն:
Երանի անձրևն ունենար կախարդական ուժ և ի վիճակի լիներ մաքրել մարդկանց հոգիները: Հրաշք կլիներ, ընդամենը մի քանի կաթիլ և մարդիկ մաքուր են ինչպես նորածին մանուկները, անկեղծ ժպտում են: Տեսնես նման բան կլինի, թե դա պարզապես երազանք կմնա?

ԵՍ ՍԻՐԵԼ ԳԻՏԵՄ

Բարև, ինչպես ես? գիտեմ, որ միևնույնն է չես պատասխանելու, բայց գրում եմ:

Ես էլ իմ մտքերն այսպես եմ արտահայտում, այստեղ կգրեմ, այն ինչ կցանկանայի ասել, սակայն չասացի` միգուցե գոռոզությանս, կամ էլ չափազանց հպարտ լինելու պատճառով: 

Ես քեզ սիրել եմ, սիրել եմ ավելին, քան դու երբևէ  կարող ես պատկերացնել, միգուցե այն պատճառով, որ մենք չափազանց տարբեր ենք: 

Ուզում էի ասել` քեզ շատ եմ կարոտում, միշտ իմ մտքերում ես և այլն, սակայն հասկացա. այս ամենն ավելորդ է, ես քեզ սիրում եմ պարզապես. առանց որևէ պատճառի սիրում եմ:   

Գիտեմ, որ ամեն ինչ կորցրել եմ անվերադարձ, հետ բերելու հոյւս էլ չունեմ, չեմ էլ փորձի այլևս:   

http://www.youtube.com/watch?v=cPSipzRD7S8

Դժվար է ապրել մի տեղ, ուր կեղծիքն է իշխանության գլուխ անցել և պայքարում է ազնվության դեմ.....

Սովորականի պես զբոսնում էի քաղաքով, մի պահ նայեցի երկնքին, գեղեցիկ էր ձմեռային տաք ու հաճելի օրվա երկինքը: Գունավոր մտքերը սկսեցին զարդարել առօրյա թոհուբոհից հոգնած ուղեղս: Նորից գլուխս իջեցրի, վերադարձա իրականություն` նույն դատարկության և կեղծավորության մթնոլորտը պատեց ինձ: 

Ամբողջ կյանքդ ապրում ես մի տեղ և մտածում, որ դա այն տեղն է, որը պետք է սիրելի ու մտերիմ թվա, բայց արի ու տես <<խորթ է ամեն ինչ>>:
Մինչ կհանդիպեի ընկերուհուս, դեռ ժամանակ ունեի, նստարանին նստելուն պես աղմուկ լսեցի, սկզբից անհասկանալի աղմուկ էր, որը մոտենում էր և բառերն ավելի պարզ էին դառնում. <<աշխատանք>>` պահանջում էր ամբխը, մի քանի րոպե հետո նրանք կարծես անհետացան` իրենց հետ տանելով աղմուկը: Մտքերիս ուղղությունը փոխվեց և սկսեցի մտածել այդ մարդկանց մասին, պատկերացնել նրանց հոգսերը: Հասկացա, որ այդպես շարունակելու դեպքում ուղղակի կխենթանամ:
        Երևի բոլորի կյանքում էլ լինում են դեպքեր, երբ վերջանում են հետաքրքրությունները, մի քանի ամիս հետո մարդիկ նոր բան են գտնում և կրկին կյանք վերադարնում, ինձ մոտ 2 տարի է այդ. ամեն ինչ իր իմաստը կորցրել է, կարծես այս մոլորակում այլևս ոչինչ չունեմ անելու: 20 տարեկանում հիասթափվել ամեն ինչից. սարսափելի է, մահվան մասին մտածել այնպես ինչպես 90ամյա տատիկը, երևի այդպես չպետք է լիներ: Կողքովս անցնող ուրախ հասակակիցներս ինձ ուժ են տալիս, սակայն արդյոք նրանց ժպիտը կեղծ չէ?              
չէէէէէէէ կարծես ոչինչ չի ստացվում: Կեղծիք`  որքան շատ է հիմա, մենք ապրում ենք այն կեղծիքի մեջ,  որը ստեղծվել է մեր համար առանց պայքարելու դրա դեմ: Կեղծավոր ժպիտներ, խոսքեր, մարդիկ, անգամ մթնոլորտն է կեղծիքով հագեցած.............

Դժվար է ապրել մի տեղ, ուր կեղծիքն է իշխանության գլուխ անցել և պայքարում է ազնվության դեմ.....