Կան մարդիկ, կա զբաղմունք` չկաս դու: Քո բացակայությունը զգում եմ ամեն շունչ քաշելուց ու արտաշնչելուց, քեզ ավելի ու ավելի եմ կարոտում սրտիս ամեն զարկի հետ: Սրանք ուղակի խոսքեր չեն, որոնք գրում եմ, որովհետև ցանկանում եմ, այլ բառեր են որոնցից ամեն մեկը զգում եմ:
Կարոտը կրծում է հոգիս, սերը սպանում է միտքս... դժվարանում եմ ուրիշ բանի մասին մտածել, կենտրոնանալ. մտքումս միայն դու ես: Գիտեմ, այսպես ապրել չի կարելի, այլ կերպ դեռ չեմ կարում:
Ես ուղակի ցավում եմ, որ շատ բան եմ գիտակցում, եթե միայն այդ ամենը չգիտակցեի ապրելն ու քեզ մոռանալն ավելի հեշտ կլիներ:
Սիրել... դու ստիպեցիր ատել այդ բառը, որը ոչ մի կերպ պոկ չի գալիս ինձնից:
Ամեն քայլս, ամեն ինչ քեզ է հիշեցնում ու ցավ պատճառում:
Ասում են անհնարին բան չկա, բայց ես գիտեմ` դու ինձ առաջվա պես չես սիրի, ես քեզ չեմ մոռանա:
Գիտե՞ս գրելու ընթացքում հիշեցի այն կախարդական երեկոն, դրա նման երևի էլ չլինի: Ի՜նչ գեղեցիկ ու արտասովոր էր, նման էր կախարդանքի, ասես հեքիաթից մի հատված լիներ, որը մի պահ տեղափոխվել էր կյանք: Այն ծառերը ուրիշ էին թվում, փողոցի լուսավորությունն ասես մեղմ երաժշտություն լիներ, որը հագեցնում էր լռությունը:
Զգացողություններն աննկարագրելի էին, դրանք պետք է զգալ, որ գրածս հասկանալ: Եթե բոլորը կարողանային ապրել այդ ամենը, սեր բառին այլ կերպ կվերաբերվեին ուսիրում եմ հենց այնպես չէին ասի:
