Սովորականի պես զբոսնում էի քաղաքով, մի պահ նայեցի երկնքին, գեղեցիկ էր ձմեռային տաք ու հաճելի օրվա երկինքը: Գունավոր մտքերը սկսեցին զարդարել առօրյա թոհուբոհից հոգնած ուղեղս: Նորից գլուխս իջեցրի, վերադարձա իրականություն` նույն դատարկության և կեղծավորության մթնոլորտը պատեց ինձ:
Ամբողջ կյանքդ ապրում ես մի տեղ և մտածում, որ դա այն տեղն է, որը պետք է սիրելի ու մտերիմ թվա, բայց արի ու տես <<խորթ է ամեն ինչ>>:
Մինչ կհանդիպեի ընկերուհուս, դեռ ժամանակ ունեի, նստարանին նստելուն պես աղմուկ լսեցի, սկզբից անհասկանալի աղմուկ էր, որը մոտենում էր և բառերն ավելի պարզ էին դառնում. <<աշխատանք>>` պահանջում էր ամբխը, մի քանի րոպե հետո նրանք կարծես անհետացան` իրենց հետ տանելով աղմուկը: Մտքերիս ուղղությունը փոխվեց և սկսեցի մտածել այդ մարդկանց մասին, պատկերացնել նրանց հոգսերը: Հասկացա, որ այդպես շարունակելու դեպքում ուղղակի կխենթանամ:
Երևի բոլորի կյանքում էլ լինում են դեպքեր, երբ վերջանում են հետաքրքրությունները, մի քանի ամիս հետո մարդիկ նոր բան են գտնում և կրկին կյանք վերադարնում, ինձ մոտ 2 տարի է այդ. ամեն ինչ իր իմաստը կորցրել է, կարծես այս մոլորակում այլևս ոչինչ չունեմ անելու: 20 տարեկանում հիասթափվել ամեն ինչից. սարսափելի է, մահվան մասին մտածել այնպես ինչպես 90ամյա տատիկը, երևի այդպես չպետք է լիներ: Կողքովս անցնող ուրախ հասակակիցներս ինձ ուժ են տալիս, սակայն արդյոք նրանց ժպիտը կեղծ չէ?
չէէէէէէէ կարծես ոչինչ չի ստացվում: Կեղծիք` որքան շատ է հիմա, մենք ապրում ենք այն կեղծիքի մեջ, որը ստեղծվել է մեր համար առանց պայքարելու դրա դեմ: Կեղծավոր ժպիտներ, խոսքեր, մարդիկ, անգամ մթնոլորտն է կեղծիքով հագեցած.............
Մինչ կհանդիպեի ընկերուհուս, դեռ ժամանակ ունեի, նստարանին նստելուն պես աղմուկ լսեցի, սկզբից անհասկանալի աղմուկ էր, որը մոտենում էր և բառերն ավելի պարզ էին դառնում. <<աշխատանք>>` պահանջում էր ամբխը, մի քանի րոպե հետո նրանք կարծես անհետացան` իրենց հետ տանելով աղմուկը: Մտքերիս ուղղությունը փոխվեց և սկսեցի մտածել այդ մարդկանց մասին, պատկերացնել նրանց հոգսերը: Հասկացա, որ այդպես շարունակելու դեպքում ուղղակի կխենթանամ:
Երևի բոլորի կյանքում էլ լինում են դեպքեր, երբ վերջանում են հետաքրքրությունները, մի քանի ամիս հետո մարդիկ նոր բան են գտնում և կրկին կյանք վերադարնում, ինձ մոտ 2 տարի է այդ. ամեն ինչ իր իմաստը կորցրել է, կարծես այս մոլորակում այլևս ոչինչ չունեմ անելու: 20 տարեկանում հիասթափվել ամեն ինչից. սարսափելի է, մահվան մասին մտածել այնպես ինչպես 90ամյա տատիկը, երևի այդպես չպետք է լիներ: Կողքովս անցնող ուրախ հասակակիցներս ինձ ուժ են տալիս, սակայն արդյոք նրանց ժպիտը կեղծ չէ?
չէէէէէէէ կարծես ոչինչ չի ստացվում: Կեղծիք` որքան շատ է հիմա, մենք ապրում ենք այն կեղծիքի մեջ, որը ստեղծվել է մեր համար առանց պայքարելու դրա դեմ: Կեղծավոր ժպիտներ, խոսքեր, մարդիկ, անգամ մթնոլորտն է կեղծիքով հագեցած.............
Դժվար է ապրել մի տեղ, ուր կեղծիքն է իշխանության գլուխ անցել և պայքարում է ազնվության դեմ.....
0 коммент.:
Post a Comment